top of page

De reis naar vruchtbaarheid 2.0

Foto van schrijver: LiekeLieke


Nu enkele maanden verder ben ik inmiddels alweer enkele vlogs verder wat betreft mijn traject. Met mijn ovulatie inductie in Helmond is gebleken dat ik eindelijk weer een reguliere eisprong krijg met behulp van de supplementen en voeding die ik aanpas op mijn hormoon balans. Super happy! Helaas konden ze mij in het ziekenhuis daar niet helpen, omdat ik helaas geen donor kon vinden in mijn zoektocht die mij hierbij wilde helpen. Ik heb diverse berichten uitgestuurd, gesprekken aan proberen te gaan maar geen donor die toereikend is. Met deze uitkomst heb ik dan ook besloten dat ik mij alleen ga richten op het krijgen van kinderen. Ook omdat ik wanneer ik nu zou investeren in een relatie ik weer 12 maanden zou moeten wachten op hulp om zwanger te worden. Dat zijn eenmaal de regels, hier ga ik natuurlijk niet meer op wachten.


Inmiddels ben ik op een paar weken na 36, mijn droom en waar ik al jaren aan werk is een groot gezin, dus ik mag wel opschieten. Vanaf het begin van mijn fotostudio ben ik op gas geven, extra werken naast mijn fulltime werkweek om een huisraad en centen te sparen voor het krijgen van kinderen. Naast wat grote tegenslagen fysiek, sociaal en financieel enkele jaren geleden gaat het me niet slecht af. Dankbaar voor alle klanten die mij de laatste jaren hierin gesteund hebben door bij mij diensten af te nemen als fotograaf (mijn schilderijen en muziek volgt in de toekomst hopelijk nog), waardoor ik me daar bovenop heb kunnen werken door wat bij te verdienen. Dit samen zodat ik dit traject kan starten. Dit is waar ik het allemaal voor doe, en wat ik ook al jaren weet dat het er aan kan komen als ik geen vaste partner zou vinden.


Zoals in mijn vlogs wel vermeld wordt heb ik gekozen voor een donor met een midden oosterse etniciteit. Dit expliciet vermeld omdat daar niet over te twisten is en ik het nog steeds heel moeilijk vind dat het erg op afstand is op deze manier en het liever anders gezien had. Denk dat het ook een kwestie is van de controle. In mijn ogen in een normaal leven als partners krijg je samen een kind en weet je dat het 100% van hem is. En ik denk dat ik het daarom erg lastig vind wat er nu bij mij moet gaan gebeuren. Of andere vrouwen hier mee worstelen weet ik niet, maar ik krijg op die momenten worstelingen door herinneringen met nare ervaringen op gebied van aanraking en controle over mezelf. Iets wat een goede les kan zijn in dit proces dat ik mag vertrouwen, maar het geeft me soms eventjes lastige momenten. Lastige momenten omdat ik mezelf dan over moet geven aan vreemde handen die mij helpen zwanger te worden. En waar ik mezelf moet beschermen voor doemgedachtes voor fouten enzovoorts. Daarom heb ik er voor gekozen om zonder filter de stappen in mijn proces en traject vast te leggen, met daarbij de hersenspinsels en lastige momenten. Dit omdat ik vast niet de enige alleenstaande vrouw ben die hier last van heeft, maar dat er zeker meer vrouwen zijn die hiermee worstelen of geworsteld hebben in een zelfde traject. Ik kon hier zelf weinig over vinden omdat de info die hierover te vinden is of beeldmateriaal echt heel weinig is. Iets wat je als alleenstaande vrouw ook onzeker kan maken om die stap te nemen die je wilt nemen. Want je wilt geen spijt hebben als je 90 bent in je oude stoel en terugblikt met je schaaltje borrelnootjes.


Na mijn controles in Helmond constateerde ik bij het uitzoeken van een donor in mijn vakantie dat het echt wat inhoud. Op bed met laptop en telefoon, scrollend in de donorbank. Zo ontzettend veel tranen en verdriet. Ergens opluchting maar ook een intens liefdesverdriet omdat ik ooit overtuigd ben geweest de vader van mijn kinderen te hebben leren kennen. Iets wat mij niet in de koude kleren is gaan zitten toen bleek dat hij andere plannen had met zijn tijd dan die met mij door te brengen. Iets waar ik dacht al een zwembad aan tranen mee gevuld te hebben maar met deze zoektocht kwam dit opnieuw heftiger naar boven. Dit omdat ik, wat ik eigenlijk al wist nog heftiger binnen kwam. Ik huilde niet alleen om die persoon maar om mijn kinderen. Ik wilde toen al moeder worden.


Voor veel mensen zal dit misschien iets zijn waarbij ze denken van,. jeetje stel je niet aan. En dat wordt me soms ook gezegd van kun je niet hier ergens rondkijken voor een man. Maar in een situatie als deze kun je het gewoon beter goed regelen en als je dan de man die je benaderd of vraagt, of die advertentie die geen reacties oplevert dan moet je het ook gewoon goed vast leggen. Dit is op dit moment niet aan de orde dus het wordt gewoon knopen doorhakken. Ik ben 35, ik werk al bijna 20 jaar fulltime. Ik was vijf jaar geleden al klaar om moeder te worden en nu moet het ook gaan gebeuren ook.


Op dit moment 1 februari 2025 ben ik zover dat ik uitkijk op een afspraak met de gynaecoloog waarin alles definitief mag gaan worden. Hieruit gaat komen of de donor door alle controles heen is gekomen en wanneer dan de eerste IUI behandelingen gepland gaan worden! Spannend!







67 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page