Marrakech 2024

De reis naar Marokko, al lang droomde ik van een reis naar een land met woestijn, henna versieringen, kralengordijntjes, tierlantijntjes, theetjes en versierde binnenpleintjes met tegeltjes en water. Ik had met kerst besloten dit mezelf cadeau te doen, had eigenlijk graag tijdens een zwangerschap willen gaan, maar omdat het even anders liep ervoor gekozen nu nog te gaan. En alleen dat was sowieso een vereiste, omdat ik echt even alleen wilde genieten van het sfeertje, de straatjes en even met niemand rekening hoefde te houden. Eenmaal op Schiphol mijn auto geparkeerd en met mijn koffertje ging ik richting de check-in. Mijn eerste vlucht ging naar Casablanca laat in de middag waarna ik daar over zou stappen op een vliegtuig richting Marrakech. Tijdens het wachten in Casablanca miste ik mijn vliegtuig wat gelukkig snel overgeboekt kon worden zodat ik nog een redelijke tijd aan kwam op Marrakech Airport. De taxi die ik daar gepland had was al weer weg omdat ik te laat kwam met andere klanten dus die heb ik alsnog weer gebeld of hij me op kon halen voor dezelfde boeking. Ik was een beetje vermoeid en chagrijnig omdat ik eigenlijk geen zin had om zolang te moeten wachten maar het was druk op het vliegveld dus ik heb geduldig afgewacht tot er een taxi chauffeur van hetzelfde bedrijf tijd had. De taxi chauffeur die me eerder al op zou halen kwam speciaal terug en haalde me op op het vliegveld. Weet even zijn naam niet meer maar het was een fijn gezellig gesprek en opvallende gekleurde kleding met een bril. De taxi reed door het donker onder palmbomen tot deze stopte aan de zijkant van een lange muur met één toog erin. Hier parkeerde de chauffeur de auto en omdat hij wist in welk hotel ik zat belde hij met iemand om me te komen halen. Ik was opgelucht omdat ik zelf zo moe was en niet meer zo scherp was ik blij dat hij dit voor me ging regelen. Zodat ik rond dit tijdstip in ieder geval met iemand naar het hotel kon lopen in het donker door alle weggetjes. Ik was blij dat ik er was want ik had een vliegtuig gemist en denk nog de naweeën daarvan, omdat ik even bang was dat er rond dit tijdstip middennacht geen ander vliegtuig meer ging. Het was zowat drie uur toen ik in de Riad aan een kop thee zat om mezelf in te checken. Heerlijk Marokkaans theetje voor het slapen gaan. Een fijne plek ik voelde me er helemaal thuis. De man liep na het inchecken mee naar mijn kamer, een witte ruimte met een wit bed, prachtig hoofdbord van het bed. Leuke badkamertje ook. Het hoognodige voor die nacht pakte ik uit, pakte een douche en ik ging slapen. De dag erna wilde ik op tijd mijn bed uit zodat ik de hele dag had om de stad te verkennen.

Die ochtend op tijd eruit voor het ontbijt wat rond acht uur klaar stond. Ik had mijn gevlekt jurkje nog van de vorige vakantie, het werd warm dus iets luchtigs kon ik wel gebruiken vandaag. Grote tas mee, camera erin. Telefoon voor een kaart van de stad en navigatie. Omdat mijn richtingsgevoel in de souks op de proef gesteld werd ben ik op gevoel gaan lopen tot ik er doorheen was en kwam ik in de richting uit naar de moskee. Deze foto heb ik gemaakt toen ik daar langs gelopen ben. Hier vlakbij zit ook een hele mooie winkel met beauty producten en kruiden waar ik zelf saffraan gehaald heb. Dit wilde ik graag hebben omdat ik op de heenweg een lekkere kip tajine had gegeten in het vliegtuig dat ik die direct voor mijn ingrediënten vanwege mijn inspiratie daar gehaald heb. De vrouw naast me in het vliegtuig zei me al, je krijgt altijd eten in een vliegreis van de Marokkaanse vliegmaatschappij. Komt er niks te kort, daar hou ik van. Ik besloot nog even een andere richting op te lopen maar ik kwam erachter dat ik rondjes aan het maken was dus ik wist even niet goed meer waar ik naar toe moest. Uiteindelijk kwam ik langs een eettentje waar een grote sjeik voor de deur stond met een grote tulband op. Een propper van het restaurant, leuk toegankelijk terrasje, tafeltje vrij dus ik was blij want ik had flink honger. Er was van alles maar ik had mijn keus denk ik al gemaakt, sinds ik bij Walida geweest ben ben ik naast kofta ook gek geworden op de tajine met rund in tomatensaus. Lekker veel brood erbij en met uitzicht over de straat waar veel mensen te zien waren die voorbij liepen. Gezinnetjes, scooters, toeristen... een grote hectiek in de straten. Rechts van mij waren grote roze muren te zien. Volgens mij heette het restaurant Agnou, ik heb het bonnetje nog ergens bewaard. Het was half vier 's middags dus ik had op tijd mijn avond eten op. Tijd om nog een stukje de andere kant op te lopen en dan heb ik er een flinke dag op zitten. Ik kocht nog thee bij een grote theewinkel, en uiteindelijk wilde ik graag naar de kamer toe. Wou niet in het donker over straat gaan lopen en gewoon even relaxen na het vele lopen. Dit was mijn eerste dag en ik kon nog niet inschatten hoe laat het donker ging worden. Ik was verrast door alle herkenbaarheden, ik had als jonge tiener een oosterse kamer. Mijn veilige plekje waar ik me terug trok om te lezen, waar ik ontwikkelde van kind naar jonge vrouw. Kralengordijntjes, kleurtjes, babouche schoentjes, ik zag het hier allemaal terug. Op mijn terugweg richting de riad liep ik onder steigers door richting Bab doukala een straat die uitkomt in het stukje van Marrakech waar mijn riad, Riad Dar Dalkoum is. Scooters sjezen naast mij af, en een jongen spreekt mij aan op straat en vraagt waar ik vandaan kom. Naast de weg staan kleine kraampjes, zitten mannen op stoelen rond te kijken en te praten in de middagzon. Ik liep door richting mijn kamer en kon niet wachten om mijn voeten even af te laten koelen en een douche te nemen. Eenmaal in de riad ben ik nog even onder de indruk van de dag gaan zitten en moest het eventjes bezinken in alle rust wat ik allemaal had gezien. Ik had mijn boekjes bij en nog een klein zakje met van die mini doritos en bounty's dus ik kwam de avond verder wel door.

Die zondag was het niet zo warm dus spijkerbroeken weer en mijn roze blouse. Tasje weer mee en de stad in. Ik liep wat rond in de souks tot ik door een jongenman werd binnengeroepen in zijn winkeltje. Of ik even binnen wilde kijken en wat ik van de manier van presentatie van de vele kettinkjes en souvenirs vond. Leuk, dacht ik. Het was een krap winkeltje maar creatief bedacht. Op een kastje aan de achterste muur lagen edelstenen geodes van amethyst onder andere. Ik nam plaats aan het tafeltje wat in het winkeltje staat. Op tafel staat een schaal met kettinkjes, zwarte koord met metalen hangers. De jongen pakt er een van de hangers uit en verteld het verhaal erachter.

Het is een berbers kompas, toeareg, voor in de woestijn. Dit werd van oudsher gebruikt om op plaats van bestemming te komen door de stand van de zon. Een soort zonnewijzer, daar kun je het mee vergelijken. We praatte over zijn opleiding die hij gevolgd had in Duitsland, hierna was hij weer terug gegaan naar Marokko. 'Zullen we vanavond samen naar de zonsondergang gaan kijken?' zei de jongen. Ik gaf aan dat ik al een excursie geboekt had. Hij was heel aardig en fijn dat hij zo goed Engels kon om een goed gesprek te voeren na die paar dagen. Ik wilde graag een koperen Fatima handje mee naar huis nemen om aan de muur te hangen bij mijn Marokkaanse spiegeltjes. Die hingen daar aan de muur dus ik kocht er eentje bij hem. Als dank voor zijn tijd en interessante informatie en uitleg. Ik was die dag ook eventjes lekker op straat om wat rond te kijken nog en dan weer door naar het hotel. Na gister weet ik een heel eindje de weg. Door de kleine straatjes richting een bekend stukje, ik wilde nog een keer door dezelfde straat als gister. Gewoon om nog een keertje te kijken. Terwijl ik daar liep en rondkeek kwam er een man in een camelkleurige overgooier en een scooter naar me toe. Hij klopte achterop of ik wilde gaan zitten. Ik schudde nee en zei dat ik kon lopen. Hij wilde me iets laten zien, ik liep achter hem aan. Het was een straat achter een paar gebouwen van die hoofdstraat. Waarom deed ik dit? Ik was een beetje nieuwsgierig waar ik terecht ging komen. Een betegelde trap op achter de man aan naar boven. Ik wist niet wat ik moest verwachten en of ik me hier wel gemakkelijk bij voelde. Eenmaal boven kwam ik in een ruimte vol tapijten en kleuren. Wauw. Een man en vrouw waren binnen bezig. Aan de voorkant van de kamer was een machine waarop je kon zien hoe de tapijten gemaakt werden. De man Abdullah nam me mee naar de andere ruimte waar alle tapijten opgestapeld lagen. Grote stapels kleden, ieder met een eigen motief, structuur en dikte.

Hij vroeg me om te gaan zitten, ik vertelde dat ik enkel kwam om even te kijken. Dat maakte niet uit. Ik nam plaats en er werd een lekkere thee voor me klaar gemaakt uiteraard. Hij legde tapijten op de grond. In alle vormen en kleuren. Ik moest ze keuren.

Mooi, beetje mooi en niet mooi. Daarna schoenen uit en eroverheen lopen. Er waren tapijten gemaakt van kamelenharen, cactussen en schapenwol. Naast wat optisch mooi is laten ze daar ook nog even voelen met de blote voetjes welke het fijnste aanvoelen. Leuk. Er werd de tijd genomen. De man haalde een blokje papier en verdeelde dit met een streep in twee delen. Hij schreef een bedrag op. Ik ging een flink stuk lager zitten. Hij lachte, nee nee nee dat was te weinig. Ik zag het al aan zijn gezicht. Ik had hem gewaarschuwd dat ik niks ging kopen omdat ik aan het sparen ben voor een babyuitzet. Maar volgens mij vond ie het wel leuk om bezig te zijn. Hij had liever iets verkocht maar ik kon er niks mee doen, ik had al een kleed op de babykamer voor erbij gekocht laatst. Wilde het niet al te gek maken hier. Uiteindelijk kwamen we er niet uit omdat ik stug vol hield. Nadat ik mijn cursus handelen had gehad in de tapijtenwinkel, kocht ik wel een armband. Leuk aandenken voor thuis wat ik zo nu en dan kon dragen. Ook hier hetzelfde, papiertje met een streep in de midden en bedragen uitwisselen. Op het laatst deed hij alsof hij het niet eens was met mijn laatste bod maar ik kreeg uiteindelijk mijn zin. Toen hij het inpakte pakte hij nog een klein hangertje uit de schapjes en zei dat ik die er bij kreeg, een zilveren fatima-handje. Leuk en toepasselijk. Thuis heb ik het meteen aan een hangertje gehangen met een paar steentjes erbij. Ik had een beetje haast want ik had die namiddag een afspraak om de woestijn in te gaan. Ik had een diner gereserveerd bij zonsondergang. Met een prachtig uitzicht genieten van de zonsondergang met een wortel gember soepje en een kiptajine. Op een gegeven moment had ik het op een of andere manier eventjes gehad. Ik had wat gesprekspartners gevonden, twee zussen uit Engeland die daar ook samen waren, maar om hen quality time samen niet teveel te verstoren trok ik mezelf weer eventjes terug. Maakte wat foto's van een afterparty met muziek en een entertainer met vuurstokken. Ik was blij dat Ayoub de gids iedereen bij elkaar riep en dat de reis terug naar de riad ingezet werd. De chauffeur en de gids waren hele relaxte mensen, met een fijn muziekje aan reden we door de donkere straten in de woestijn. Gedachtes gingen aan me voorbij door de stoffige wegen met voorbij rijdende scootertjes in het donker. In de verte een uitzicht op lampjes van de stad die dichterbij kwam. In de bus trok ik de muts van mijn vest al over mijn hoofd zodat ik door de donkere straatjes mijn hoofd naar beneden kon houden en met flinke pas door kon lopen richting de voordeur, zonder aangesproken te worden. Beetje baggie kleding aan, moest immers alleen dat stukje. Links en rechts brandde soms een vuurtje met wat mannen onder een luifeltje. Om de hoek was de deur van de riad, ik pakte mijn sleutel die ik al dicht op mijn lijf droeg om de deur te openen. En terug was ik. Blij dat ik geweest was maar nu blij dat ik weer terug was in mijn kamertje. Dat 's avonds alleen over straat in het donker vond ik nog maar niks. Ik had het koud, in de woestijn koelde het flink af dus ik nam de tijd voor een extra lange warme douche om hierna lekker in een warm bed te kruipen. Morgen was alweer de laatste hele dag hier.

Die ochtend was ik op tijd wakker. De fluitende vogeltjes in de riad, het zachtjes kletteren van de ontbijtbordjes in de keuken. Het was fris en zag er bewolkt uit buiten. Ik nam plaats aan een tafeltje in de binnentuin voor het ontbijt. Zoals iedere ochtend tussen acht en half negen werden de tafeltjes opgehaald en het ontbijt verzorgd. Iedere dag anders. Zachte eigen gemaakte broodjes, lekkere pannenkoekjes met gaatjes gewone en donkerder van kleur, een lekker gebakken eitje voor wie wil. Jam, kaasjes, gemarineerde olijven en een fruit salade. Heel verfijnd en met liefde verzorgd door de lieve dames die daar zowel actief zijn in de keuken als de facilitaire zorg op zich nemen. Een lekker koffietje erbij. Dit was zo lekker wakker worden daar. Terwijl ik na het ontbijt terug loop om mezelf eigenlijk om te gaan kleden begint het te regenen. Ik had nog geen planning gemaakt voor die dag maar het regende flink. Op mijn telefoon bekeek ik het weer en het zou niet stoppen. Hmm.. dat werd een dagje genieten in de riad zelf. Ook geen straf, met een goed boek op schoot lekker een dagje gelezen en tussendoor nog snel even wat eten gehaald bij het bakkertje op de hoek voor die avond, en de volgende morgen op het vliegveld met een goed ontbijt daar weer richting huis kon vliegen.

Toen ik in het vliegtuig zat, keek ik naar buiten bij heldere hemel naar het witte wolkendek. De rode velourse gordijnen deden me denken aan vroeger en even komt er een herinnering voorbij aan mijn overgrootoma waar ik ooit een schilderijtje van gehad heb. Die had ik met mijn opa tussen oude spullen gevonden in een schuur. Ik keek buiten en de zon scheen op de veerkrachtige wolken die leken op een donzig dekbed. Onderweg van Marrakesh naar Casablanca, waar ik dadelijk weer over zou moeten stappen naar het vliegtuig wat me naar Amsterdam zou brengen. Op de heenweg had ik mijn vliegtuig gemist naar Marrakesh en heb ik in Casablanca nog even snel wat moeten regelen om met een volgende mee te kunnen gaan. Gelukkig ging het me op de terugreis goed af en kon ik in Casablanca mijn weg voortzetten naar Nederland. Het vliegtuig vloog niet zo hoog en het was helder weer. Vanuit de lucht zag je de kust van Spanje. De golven die weelderig tegen het land aan bewogen. Steeds weer opnieuw. Stadjes, ik denk Cadiz en misschien zelfs wel een stukje Portugal wat ik gezien heb. Madrid zag ik denk ik. Voor en naast mij vier mannen die een vriendenweekendje hadden gehad. En daarvoor zaten drie jongens, jongere jongens waarvan ik dacht dat het broertjes waren. Tieners. Marokkaans. Ik zat naar ze te kijken en ze zorgde voor elkaar. Terwijl ik ze zat te bekijken bedacht ik me, misschien zien mijn kinderen er later ook een beetje uit zoals hen. Ik leg mijn hand op mijn buik. Ik denk aan de controles en de molen waar ik de komende periode weer doorheen mag. Ik ben benieuwd, maar ik ben er meer dan klaar voor. ENN ik ben vantevoren vast en zeker nog even in Marokko geweest. Dat was mijn wens om dat in ieder geval nog voor de zwangerschap te doen, liefst nog tijdens maar ik weet inmiddels dat ik veel budget nodig heb voor ik eenmaal aan IUI behandelingen kan beginnen dus dit is ook goed. Ik wilde er graag even zijn en dat is me gelukt. Nadat het vliegtuig weer is geland sta ik op en ik kijk geduldig hoe de jongens elkaar helpen met hun tassen. Samen lopen ze het vliegtuig uit. Op het vliegveld wacht ik op mijn koffer en een paar uur later rijd ik alweer in mijn auto door de polders richting huis.

#agayfaydesert #marrakech #marokko #riad #souks #morocco #woestijn #noordafrika

#weekendtrip #woestijndiner #excursie #marrakesh #citytrip #dereisnaarvruchtbaarheid #babouche #fatimahandje #